Աստվածաբանություն
Աստվածաբանություն (հուն.՝ theos – աստված, logos – ուսմունք,
ուսմունք աստծո մասին) – աստծո, նրա հատկությունների,
որակների, հատկանիշների մասին ուսմունքի համակարգված
շարադրանքը, հիմնավորումը և պաշտպանությունը, այս կամ այն
կրոնի սահմանված դավանանքի, կրոնական բարոյականության,
հավատացյալների և հոգևորականության կյանքի կանոնների ու
նորմերի ամբողջությունը: Քրիստոնեական աստվածաբանության
հիմքերը դրվել են դեռևս առաջին դարերում, քանի որ, գնոստիկների
ու այլ հոսանքների ազդեցությամբ, խնդիր առաջացավ հիմնավորել
քրիստոնեական ճշմարտություններն ու հավտքի դրույթները:
Նշանավոր աստվածաբաններից էին Որոգինեսը, Տերտուլիանոսը,
Բարսեղ Մեծը, Հովհան Ոսկեբերանը, Գրիգոր Նյուսացին, Գրիգոր
Նազիազանցին, Օգոստինոսը և այլոք: Միջնադարում կաթոլիկ
եկեղեցին իր աստվածաբանության մեջ սկսեց լայնորեն կիրառել
փիլիսոփայական մոտեցումները ու փիլիսոփայությունը հռչակվեց
«աստվածաբանության աղախին»: Յուրաքանչյուր կրոն ունի իր
աստվածաբանական համակարգը: Աստվածաբանական համակարգը
իր մեջ ներառում է տարբեր գիտական դիսցիպլիններ, որոնց շարքին
են դասվում էկզեգետիկան, հերմենևտիկան, եկեղեցաբանությունը,
եկեղեցական հնագիտությունը, հայրաբանությունը,
եկեղեցու պատմությունը և այլն: